Over Nienke Dijkstra
Ik (Nienke Dijkstra, 1969) heb in mijn leven veel verschillende werelden mogen werken. De wereld van topsport, de wereld van theater, de wereld van training, de wereld van grote zeilschepen… Ik ging altijd onderzoekend op weg, nieuwsgierig naar de horizon en wat daar achter zou liggen. In iedere wereld leerde ik mijzelf beter kennen. Ze leerden mij te zien dat ik kan bijdragen aan dé wereld, gewoon door wie ik ben en wat ik kan. Hoe divers de groepen waarmee ik werkte ook waren, als je kwaliteiten op elkaar afstemt, is er veel meer mogelijk dan je van te voren ooit had kunnen bedenken. Op deze manier kunnen we samen de wereld mooier maken geeft plezier en geluk. Daar ben ik van overtuigd.
In mijn leven ben ik altijd bezig geweest met het realiseren van dromen. Dat begon al met mijn wensen als kind om net als mijn opa, die uit een echte schippersfamilie kwam, op alle zeilschepen te kunnen varen en om later naar de theaterschool te gaan. Op mijn 21ste begon ik te varen als schipper met groepen op grote zeilschepen. Ik haalde mijn groot vaarbewijs, deed de zeevaartschool en op mijn 29ste rondde ik de theaterschool af.
Leven van theater
In het theater maakte ik eigen producties. Ik speelde in New York, op het Oerol festival op Terschelling, het Boulevard Festival in Den Bosch en op vele andere plaatsen in binnen- en buitenland. Ook werkte ik bij de PeerGrouP, het locatietheatergezelschap van Noord-Nederland. Internationaal werkte ik veel voor de Europese Commissie. Voor hen ontwikkelde en leidde ik internationale trainingen en coachingstrajecten. Ik kan er eindeloos van genieten om samen iets neer te zetten.
De aantrekkingskracht van zee
Maar het water bleef roepen. Als schipper en kapitein voer ik op de Waddenzee, de Noordzee en de Oostzee met grote traditionele zeilschepen. Aan boord begeleidde ik diverse nationale en internationale groepen, variërend van de top van het bedrijfsleven tot justitiejongeren en vakantievierders. Voor mij waren ze allemaal even welkom en waardevol.
Doe eens Wad
In 2011 startte ik met Doe Eens Wad, waarmee ik al mijn ervaringen én visie van samen de wereld mooier maken in de praktijk breng. Ik heb in alle rangen, afdelingen en werelden gezien hoe we samen bergen kunnen verzetten. De wereld is veel te mooi om haar dat te onthouden.
In de loop der jaren heb ik gezien en ervaren hoe rijk het Waddengebied is en hoeveel moois de zee met mensen doet. Niet voor niets staat dit gebied op de werelderfgoedlijst van Unesco. De schoonheid en kracht van dit gebied laat ik je graag ervaren en we werken met wat de natuur met ons doet. Ik werk bij voorkeur met kleine groepen. Hierdoor krijg je echt een unieke natuurbeleving.
Al vele onderzoeken hebben uitgewezen dat de zee mensen goed doet. De zee brengt mensen dichter bij zichzelf, werkt verhelderend en inspirerend. De zee beoordeelt en veroordeelt niet, op zee kun je zijn.
Doe eens Wad
Doe eens Wad zet zich in voor een structurele aanpak van de Plastic Soep in de Waddenzee.
Het was 2011. We vielen droog op het Rif, één van mijn lievelings-zandplaten op het Wad. Eindeloos en ieder keer weer anders, stroming die aan de ene kant van de plaat voorbij giert waardoor je er bij kniediep water al nauwelijks kunt blijven staan en aan de andere kant rustig stromen en tot stilstand komend.
Hierdoor is het Rif ook al sinds jaar en dag een plek waar de zee heel veel afval neer legt. Dit keer kwamen we een grote jerrycan tegen met chemische rotzooi er in. We stonden voor de keuze, meenemen of laten staan. Als we voor het laatste kozen wist ik dat er eerder of later een moment zou komen dat de inhoud er van in zee zou komen en dat we nu door hem mee te nemen dat konden voorkomen. Gelukkig waren we met z’n drieën.
Het was flink sjouwen en aangekomen in Lauwersoog in eerste instantie nog lastig om een plek te vinden waar we de jerrycan konden afgeven. Maar het gaf een ongelofelijk goed gevoel. Dat was de geboorte van “Doe eens Wad”.
In mijn voorstellingen was ik vaak bezig om mensen een bredere blik te geven om ze zo in beweging te brengen. Trainingen en coachingstrajecten gingen vaak over komen tot de essentie, gaan voor wat werkelijk van belang is. Alles met de hoop de wereld een beetje mooier te maken met gedreven mensen die hun hart volgen en mooie dingen op de wereld neer zetten. Hier, op het Wad, lag een kans om dit veel concreter en helderder vorm te geven.
Ik realiseerde mij dat we een land hebben vol met “adviseurs” en dat ik daar ook deel van uit maak. Dat er eindeloos veel plannen geschreven worden over hoe we het allemaal zouden moeten gaan doen. Dat het land op zijn kop staat als er bij Texel een potvis de verkeerde afslag neemt. Dat daar tot in de Tweede Kamer vragen over worden gesteld, plannen weer over worden geschreven etc. Terwijl duizenden soortgenoten van die potvis jaarlijks omkomen in de Plastic Soep, onze rotzooi die drijft ergens midden op de Stille Oceaan, buiten ons zichtveld en buiten de territoriale wateren en waar nog bar weinig aan gebeurt. Het is tijd om wat te doen.
Wat bijna geen mens tegenwoordig meer kan, kan de zee. De zee kan je laten zijn. Daarnaast zijn er door de natuur ongelofelijk veel mooie systemen bedacht waar wij als mensen nog heel veel van kunnen leren en die ons goed kunnen inspireren. Alleen al het systeem van eb en vloed, iedere dag weer een enorme waterverplaatsing onder invloed van de zon en de maan. Het gaat niet alleen maar heen en weer, er zit wel degelijk ontwikkeling in, iedere dag is het weer iets later hoog water. Dit alles gebeurd op een manier die goed is voor de wereld en niet uitputtend is zoals bijvoorbeeld onze huidige economische systemen. Een prachtige bron van kennis en inspiratie.
Daarom zet ik mij met Doe eens Wad in voor een structurele aanpak van de Plastic Soep in de Waddenzee.
